بهزاد بزرگی | Behzad Bozorgi
متولد : 1351 | نوشهر
بهترین مضمون زندگی، عشق است که در گل و مرغ تنیده و گاه مجزا می‌شود و در جهانی تمثیلی، معنا پیدا می‌کند. چهره‌ها، طلوع می‌کنند از لابه‌لای بوته‌های قد کشیده، اما انسان در این میان، معنایی از جسمیت محض را تداعی نمی‌کند؛ بلکه افق جدیدی از پیوند جان و تن را می‌نمایاند.
در ضمیمه‌های گل و چمن، جایی برای پنهان و آشکار شدن می‌توان یافت، جایی که بتوان حرف‌های نهانخانة دل را سرود و یا همان جا دفن کرد.
پس دل به تصویر دادن و به قلم درآوردن آن، نیز در حفظ خاطرة باغ و بوستان که تجلی تصویر خیال‌انگیزی از بهشت وعده داده شده، می‌باشد. آن هم کمتر از باغ‌آرایی نیست. بدین‌سان، بشنویم صدای نفس زمین را که در این تکرار دود‌آلود و مسموم بر چه منوال می‌گذارد.