علی سبوکی | Ali Sabouki
1364 | شیراز
حامد بارئی طبری درباره‌ی آثار علی سبوکی نوشته است: «روزها از پی هم می‌گذرند و ما از پی هم. شب، روز می‌شود و روز هفته. هفته ماه و ماه سال و سال قرن. انسان می‌آید و می‌ماند و می‌میرد و تکرار می‌شود همین آمدن و رفتن‌ها. انسان را از مرگ گریزی نیست. به آگهی‌های ترحیم دقت کنید پرتره‌ی آخر بانام و نشانی و دلیل مرگ. پرتره‌های آگهی ترحیم مواجهه صریح ما با تصویر آدم‌هایی ست که می‌توانیم فرق بگذاریم میان بیرون و درون یک انسان. به‌وضوح در ذهن همه ما شکل می‌گیرد که فلانی دیگر پشت این تصویر نیست و یا روشن‌تر اینکه تصویر روح ندارد. این یعنی تصویر آدم‌ها نیازمند یک روح است. یک‌چیز که ما را شیرفهم کند فلانی زنده است. زندگی سراسر ماشینی این سال‌های ما از ما آدم‌هایی ساخته است که به هم کمتر نگاه می‌کنیم و کمتر حال هم را می‌پرسیم. دلمان می‌خواهد سرمان توی کار خودمان باشد و از زل زدن‌هایی که ما را به یاد خودمان می‌آورد فرار می‌کنیم. پرتره‌های زنده این مجموعه مجال باهم نشستن‌اند. فرصت یک گپ زدن و یادآوردن و توی چشم هم نگاه کردن و درد دلی شاید. در صورت‌های این مجموعه آدم‌ها پشت صورت‌هایشان زندگی می‌کنند. زنی عاشق است، کسی منتظر است، دیگری شوریده است، دلی شورمی زند و زنی سر به درون دارد با گلی در دست و امیدی رفته… آدم‌ها در این مجموعه چیزی پنهان دارند. این را می‌شود پشت تک‌تک صورت‌هایشان خواند. می‌شود چشم‌هایشان را رمزگشایی کرد و دست‌هایشان را خواند. همه‌ی چشم‌ها معصوم‌اند و در گستره‌ای وسیع از رمزآمیزی بی‌پایان شمارا افسون می‌کنند. حتی اگر آن چشم‌ها بسته باشند چشم‌ها، لب‌های فروبسته بی‌قراری هستند که می‌شود ساده به آن‌ها زل زد و پرسید: بگو عزیز دلم داستان از چه قرار است؟! زیرپوست این صورت‌ها یک‌چیز بی‌قراری تکان می‌خورد. همه این آدم‌ها انگار آبستن یک درون‌اند و همین کودک درون دارد از شیره جانشان می‌مکد. اینجا همه مادرند. همه نگران کودکی‌اند که در درونشان تکان نمی‌خورد و همین از آن‌ها چهره‌های ناآرامی ساخته است که گویی سال‌هاست لبخند از لبانشان رخت بربسته است. تصویرها گرم‌اند. حتی وقتی آبی هست و بنفش هست. رنگ‌ها هویتشان را از جای دیگر می‌گیرند. رنگ‌ها متصل به درون آدم‌هایند. تأثیر زرد و قرمز و نارنجی درون است که آبی و بنفش و سبز را گرم می‌کند. تاریک و روشنی تصویر آدم‌های این مجموعه حکایت زیستن ماست. حکایت پیدا و پنهانمان، زشت و زیبایمان، بیرون و درونمان و حکایت حال عجیب این روزهای ما.